Jóna Sigríður Kristinsdóttir

Ég veit að ég stend mig ekki nógu vel í blogginu, en ástæðan er að ég er oft orðin löt og lúin þegar við komum heim eftir mikið labb og lestarferðir.  En ég er líka búin að ná gjörsamlega tökum á lestarkerfinu hér, er ekki lengur í vafa hvort við erum á leið optown eða downtown og hvar við eigum að hlaupa upp eða út og suður á milli brautarpalla.  Það var þó "innfædd" kona sem að ruglaði mig í dag á leið okkar í Museum of National history.  Við vorum í 3. og síðustu lestinni sem að við þurftum að taka á þessari leið okkar frá Brooklyn og upp á safn.  Þegar ferðin í 3. lestinni var u.þ.b. hálfnuð þá spyr okkur kona sem er á leiðinni út úr lestinni hvort við séum að fara upp á safn og ég jánka því.  Hún segir "þá mundi ég skipta um lest og fara yfir í þessa" og bendir á lest hinum megin á brautarpallinum og sagði að sú sem að við værum í væri hraðlest og færi fram hjá stöðinni okkar.  Við náttúrulega stóðum upp og treystum henni betur en okkur og færðum okkur yfir.   Henni hefur orðið á í messunni í upplýsingagjöfinni því að sú sem að hún sagði okkur að færa okkur í  var hraðlestin og fór yfir allar næstu stöðvar og við enduðum í Harlem.

Lestarstöðin í Harlem var ekki mjög huggó, gömul stöð sem að greinilega átti eftir að taka í gegn og merkingar þar í lágmarki.  Við fundum þó lest til að fara með til baka töluverða leið og vorum 20 mín síðar komin í safnið þar sem að við skoðuðum margt sem að við höfðum séð áður og líka margt sem að hafði farið fram hjá okkur í síðustu heimsókn okkar í safnið.

Eftir að hafa eitt góðum parti dagsins þar fórum við niður á 4. stræti og fórum inn í Starbuck og fengum okkur kaffi og graskerskökusneið sem að við skiptum með okkur.  Á meðlætinu sem að selt er í Starbuck er verðmiði og fyrir neðan verðið er skrifað hversu margar hitaeiningar eru í kökusneiðinni, og í þessari sameiginlegu sneið okkar Ragnars eru 380 hitaeiningar, þess vegna deilum við henni með okkur .  Við héldum síðan heim á leið til Fúsa og Florenciu þar sem að þau voru að hamast við að klára verkefni sem að Florencia á að skila á morgun.  Við komum við í kjötmarkaðnum sem að er hér í hverfinu og þar eru bara mexikanar og vitið þið hvað sá sem að afgreiddi okkur spurði mig.  Hahahaha "ertu grísk".  Sem sé í annað skipti hér í þessari borg sem að ég er spurð að því, í alvöru ég veit að ég er með stórt nef en er það svona stórt???  Nú svo eru það kanske krullurnar sem að blekkja þá en einhvernvegin efast ég um að mexikanarnir í þessu hverfi hafi mikið verið að skoða styttur af grískum gyðjum. 

Við elduðum síðan kjötið og kartöflurnar og gerðum salat og krakkarnir voru voða ánægð með þetta og líka hann Egill samleigjandi.

Við erum nú á leið í rúmið og bjóðum öllum góðrar nætur.

Jæja  þá er sumardagurinn fyrsti að kveldi kominn og við vorum að koma inn.  Kl. er að verða tólf og í þessu hverfi þar sem að flestir íbúarnir eru svartir eða frá Puerto Rico og ganga um klæddir eins og einhverjir súpertöffarar, er maður ekki á sérstöku varðbergi eins og fólk virðist þurfa að gera heima í henni Reykjavík, þegar kl. er farin að halla í miðnætti. 

Í gær fórum við til Coney Island og það var mjög gaman að koma þangað , stór og mikil strönd og mikið af fjölskyldu fólki að njóta blíðunnar.  Að vísu fannst mér of lítið af kaffihúsum en við fengum þó dásamlega góðan ítalskan ís, sem að er bara eins og ísinn heima.  Við fórum síðan aftur í Central Park, það er svo yndislegt að vera þar á góðviðris dögum. 

Í dag fórum við að hitta Heidi og Rilke í Williamsburg og áttum með þeim skemmtilega stund í kanske pínu of miklum hita.  Rilke var mjög hrifin af okkur og lét Ragnar bara svæfa sig á meðan við Heidi kíktum í allar litlu skemmtilegu búðirnar á Bedford Av.  Heidi keyrði okkur síðan heim og við skiptum um föt og fórum inn á Manhattan að hitta Fúsa og fórum með honum á opnun á sýningu hjá vinum hans úr Cooper Union.  Eftir það fórum við á Ítalskan veitingastað og fengum afskaplega góðan mat. En við erum sem sé komin heim og sjáum rúmið í hyllingum eftir göngur í dag.

þá er komin þriðjudagur.  Það virðist hið besta veður, héðan séð í gegnum gluggana tvo.  Sólin er þó ekki farin að skína en lætur vonandi sjá sig þegar líða tekur á morguninn. Í gær fórum við bara aftur niður í Soho enda skemmtilegt hverfi að rölta um, ég ákvað að vera snemma í því að athuga hvort ég sæi eitthvað smart á mig áður en að við förum að þræða söfnin. Það er svo margt sem að maður sér í þessari borg, mannlífið er svo fjölbreytilegt að það skal alltaf koma manni á óvart.  Á einu götuhorninu var eldri svartur lögreglumaður að stjórna umferðinni.  Hann stóð ekki eins og spýta og veifaðu höndum eins og algengast er, heldur stjórnaði  hann með tilþrifum.  Hann tók dansspor mitt í öllu bílaflóðinu á gatnamótunum og lamdi sér á brjóst, klappaði lófunum saman hátt og fagmannlega í stað þess að nota flautu.  Við gátum ekki annað en staldrað við og horft á hann um stund.

Þegar við komum niður í Soho tóku við allar þessar dásamlegu búðir og við gengum fram hjá skóbúð sem að leit svo vel út að ég ákvað að líta nánar í gluggana, og þar sá ég draumaskóna mína.  Oh þetta eru æðislegir skór, þeir hrópuðu á mig að koma inn og athuga verðmiðann.  Ég ákvað að fara inn og viti menn þeir voru á útsölu, verðið hafði lækkað mikið, en ég ákvað samt að gleyma þeim í hvelli og gekk það bara mjög vel, því að verðið á þeim var 45.000 íslenskar krónur, höfðu lækkað úr 70.000.  Þessu  átti Ragnar mjög erfitt með að trúa, einir kvenskór á 45.000 og það á útsölu.  Já svona eru ansi margar búðirnar í Soho og ef að þær eru ekki svona dýrar þá er þetta bara eins og heima á Íslandi.  Auðvitað fann ég nú samt búð sem að ég gat verslað í og fór sæl með poka þaðan út.  Ég komst líka í garnbúð og bútabúð og þar var margt sem gladdi augað og ég stóðst ekki mátið að kaupa pínu á lagerinn minn. 

Ég hefði getað misst mig í mörgum búðum en ég er sem betur fer komin yfir það að þurfa að kaupa í þeim öllum, hefi gaman af því  að skoða bara líka.

Eftir að hafa fengið okkur kaffi fórum við heim og löbbuðum aðeins í þessu hverfi og það er pínu öðruvísi, en lífinu hér er eiginlega ekki hægt að lýsa á blogginu, ég verð að vera á staðnum og leika leikrit, þið vitið sem sagt hverju þið eigið von á þegar við komum heim.

Jæja ég heyri að hann Fúsi minn er kominn á stjá og þá er stutt í kaffiilminn, ég er að hugsa um að drífa mig niður til hans.

Bestu kveðjur frá Brooklyn.

Jæja þá er komin sunnudagsmorgun. Það er greinilegt að fólkið í þessu hverfi heldur hvíldardaginn heilagann, hér er bara allt í rólegheitunum og sést ekki nokkur maður á ferli héðan úr stóra glugganum.  Hér við hliðina á okkur er kirkja og Fúsi segir að það verði sannkallað fjör þegar hringt er til messu, ég er mjög spennt að upplifa það. 

Fúsi leigði sér Van í gær eins og til stóð og við fórum með mótelið, þetta var skemmtileg og öðruvísi ferð.  Ég sagði líka við hana Flor að venjulegt fólk tæki sér fínan bíl á leigu og keyrði út í sveit en Fúsi bauð okkur út í sveit á sendiferðabíl.  Þar sem að Ragnar sat á pullum við hlið mótelsins í rýminu fyrir aftan framsætin, sagði að honum fyndist hann vera á leið í bankarán.  Ég hefi alltaf litið svona hvíta Van bíla hornauga í Ameríku, kanske vegna þess að í bíómyndunum er yfirleitt einhverjir ribbaldar á ferð í svoleiðis bílum sérstaklega ef að þeir eru með rispum á eins og þessi var með, en nú veit ég að fólk leigir þetta til ýmissa nota, og ég gef þeim ekki oftar hornauga.

Það var eins og að koma í ævintýraland að koma til Princeton.  Þetta er hinn fullkomni háskólabær.  Það eru fullkomin hús, fullkomnar götur og veitingahús, fullkomnir bílar og "fullkomið fólk"  hvergi sást fátæklegt fólk eða hvað þá heldur fólk sem að virtist hvergi eiga höfði sínu að halla.  Við höfðum það á tilfinningunni að þetta væri bær sem að hefði verið búin til í tölvuleiknum Sims.  Það var dásamlegt að ganga þarna um garða og götur, setjast á kaffihús og fá sér ískaffi í hitanum og njóta samvistanna við Fúsa og Flor.   Hún hefur mikið að gera og gat ekki verið með okkur nema 2 tíma, þá þurfti hún að þjóta og klára verkefni sem að hún á að skila í dag.  Hún sá fram á vinnu langt fram eftir nóttu og ætlaði að njóta þess að kroppa í íslenskt súkkulaði sem að við komum með handa henni.  Um næstu helgi kemst hún svo til New York og þá förum við öll saman út að borða og höfum það gaman.  Jæja þá ætlum við að fá okkur kaffi og koma okkur niður á Manhattan.

Kær kveðja til ykkar allra.

Fúsi þurfti að skreppa í vinnuna, þeir félagar hans þurftu á aðstoð hanns að halda og við förum bara inn á Manhattan og hittum hann svo síðar í dag.

Jæja þá er kominn laugardagur og kl. rétt átta að morgni og úti skín sólin.  Hér tekur fólk daginn snemma og ég nýt þess að sjá beint niður á götuna og gangstéttina.  Ég held að ég verði að lýsa þessu nánar.  Á herberginu er stór og fínn gluggi sem að gefur okkur sýn niður í stofuna en þó aðallega út um risastóran stofugluggann og þess vegna, þar sem að ég sit hér með bakið upp við vegg uppi í rúmi er bara eins og ég sé úti á gangstétt, en ég tek því fram að fólkið úti sér mig ekki.

Þetta er svolítið óskiljanlegt að lesa  held ég, en sonur okkar er jú arkitekt og því kemur hönnun efri hæðarinnar okkur ekki á óvart.  En sem sagt ég sit hér og Ragnar liggur ennþá enda laugardagsmorgun og við bara að hafa það náðugt.  Fólkið úti á götu er hinsvegar löngu komið á stjá og labbar hér framhjá, á leið á markaðinn í helgarinnkaupin.  Þetta eru ung pör með börn sem njóta þess að það er komin helgi.  Miðaldra fólk með fullorðna foreldra og svo einstaka fólk sem að er bara eitt á ferð og styður sig við staf.  Flestir eru með stórar innkaupakerrur sem fólk notar ekki aðeins þegar það fer að kaupa inn til helgarinnar heldur líka þegar það fer með þvottinn út í þvottahús og svo sá ég eina gamla að bera út blöð í morgun og hún var að nota sína kerru í það.

Ég hefi ekki séð neina hvíta manneskju á leiðinni á markaðinn enda ekki mikið um þær hér í þessu hverfi.  Þetta fólk er afskaplega kátt og skemmtir sér vel á leiðinni, spjallar saman og hlær og stöku maður syngur einn með sjálfum sér.   Það eru hins vegar ekki mikið um bíla á ferð með græjurnar í botni, það var í nótt.  Ég hugsaði rétt áður en að ég féll í svefn, að kanske hefði ég átt að fá mér eyrnatappa, en komst að þeirri niðurstöðu að þá mundi mér finnast ég vera að missa af einhverju skemmtilegu og svo sofnaði ég þrátt fyrir bíla og stuð hljóð, söng í fólki, hlátrarsköll og lestarglamur á 15 mín. fresti.

Í gær áttum við afskaplega skemmtilegan dag.  Fórum niður á Manhattan og nutum góða veðursins, fengum okkur kaffi og ískaffi og tókum svo aftur lest inn í Brooklyn og fórum af lestinni við Brooklyn brúnna og gengum yfir hana ásamt þúsundum af fólki sem að naut blíðunnar og tók myndir, þegar við vorum komin aftur yfir á Manhattan fótgangandi fórum við í Ráðhúsgarðinn sem að er við hinn enda brúarinnar og fórum í búð og fengum okkur salat og borðuðum það í garðinum.  Það var svo mikið af fólki þar eins og alltaf og trén með hvítum og bleikum blómum glöddu alla.  Það var mikið um brúðhjón að koma og láta taka myndir af sér í garðinum, en hér eins og víða annars staðar giftir fólk sig á föstudögum hjá fógeta og endurtekur svo á laugardegi í kirkju.

Eftir að hafa setið í garðinum góða stund ákváðum við að ganga aftur yfir brúnna og þá vorum við komin yfir í Dumbó þar sem að Situ studeo er og við fórum á kaffihús og hittum Fúsa og héldum síðan heim á leið með viðkomu á fínum markaði til að kaupa í matinn, þeir Fúsi og pabbi og Egill vinur og samleigjandi elduðu og ég hafði það náðugt á meðan.

En núna í hádeginu erum við á leiðinni til Prinston með mótelið hennar Florenciu og ætlum að eyða deginum þar og komum aftur í kvöld heim.  Við náum því að hlusta á þáttinn hennar Ólafar í útvarpinu áður en að við leggjum í hann.  Bestu kveðjur frá Brooklyn.